Een van de uitgangspunten van de Wet Werk en Zekerheid was dat de balans tussen vast en flexibel werk moest worden hersteld. Dit heeft zich vertaald in een aangescherpte ketenregeling en een aantal andere waarborgen voor flexibel personeel (werknemers met een tijdelijk contract, oproepkrachten, payrollwerknemers, uitzendkrachten, etc.). Tegelijkertijd zou ook de ontslagbescherming van vaste krachten worden herzien. Zo is de “kantonrechtersformule” zoals die tot 1 juli 2015 gold inmiddels verleden tijd en vervangen door een in de regel lagere transitievergoeding en (in uitzonderlijke gevallen) een billijke vergoeding.

Bij (statutaire) directieleden is het niet ongebruikelijk dat in de arbeidsovereenkomst een voorziening wordt opgenomen voor het geval de arbeidsovereenkomst met de directeur wordt beëindigd. Dat kan in de vorm van bijvoorbeeld een langere opzegtermijn en/of een contractuele ontslagvergoeding (ook wel “Golden Parachute” genoemd). De reden hiervoor is dat de (rechts)positie van hoge directieleden in de onderneming over het algemeen een kwetsbare is, zeker ingeval van statutair bestuurders die wettelijk aanzienlijk minder ontslagbescherming genieten dan “gewone” werknemers.